Są podobne do krokusów ale w odróżnieniu od nich kwitną we wrześniu i październiku. Często występują w dużych skupiskach. To zimowity jesienne, które na Podkarpaciu najczęściej możemy spotkać w Beskidzie Niskim, w Bieszczadach i na Pogórzu.
Zimowity mają osobliwy cykl rozwoju. Wiosną, kiedy większość roślin kwitnie - ten gatunek owocuje. Pojawiają się wówczas liście podobne do liści tulipana wraz torebką zawierająca nasiona. Latem nadziemna, widoczna część rośliny zamiera. Kiedy przychodzi jesień – zimowit zakwita.
Zimowity szczególnie obficie występują w Magurskim Parku Narodowym w Hucie Polańskiej i Żydowskiem. Masowo kwitną także w okolicach Jałowego w Bieszczadach. Skupisko tych roślin można znaleźć także na podmokłych łąkach niedaleko rzeszowskiej katedry.
Należy przestrzec przed zrywaniem zimowita. I to nie tylko dlatego, że jest pod ochroną. Przede wszystkim z tego powodu, że to jedna z najbardziej trujących roślin w Polsce. Zawiera alkaloid o nazwie kolchicyna. Do uśmiercenia człowieka wystarczy dawka kolchicyny zawarta w 6 gramach nasion. Jeżeli włożymy zimowity do wazonu, to trująca będzie także woda w tym naczyniu. Lepiej więc podziwiać tę piękną roślinę nie dotykając jej.
(zp)
Strona internetowa opracowana w ramach projektu "Zielone Podkarpacie", dzięki wsparciu udzielonemu przez Islandię, Liechtenstein, i Norwegię poprzez dofinansowanie ze środków MF EOG oraz Norweskiego Mechanizmu Finansowego, a także ze środków budżetu RP w ramach Funduszu dla Organizacji Pozarządowych.Strona została rozbudowana w ramach projektu "Tropem karpackich żubrów" współfinansowanego przez Unię Europejską z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego oraz z budżetu państwa za pośrednictwem Euroregionu Karpackiego w ramach Programu Współpracy Transgranicznej Rzeczpospolita Polska – Republika Słowacka 2007-2013.Strona została rozbudowana w ramach projektu "Zielone Podkarpacie - popularyzacja różnorodności biologicznej w wymiarze ekosystemowym" który korzysta z dofinansowania w kwocie 896 496 zł pochodzącego z Islandii, Liechtensteinu i Norwegii w ramach funduszy EOG.
Strona została rozbudowana w ramach projektu "Ochrona ostoi karpackiej fauny puszczańskiej - korytarze migracyjne" realizowanego przy wsparciu Szwajcarii w ramach szwajcarskiego programu współpracy z nowymi krajami członkowskimi UE.